Wat is jouw verhaal?

Vandaag, 11 oktober, is Coming Out Day. Een dag waarop we vieren dat je mag zijn wie je bent. Een mooie dag om ook eens stil te staan bij de verhalen achter de “coming out”. Want als de geschiedenis één ding leert is dat het voor mensen vaak toch een worsteling is. Bang om wat de buitenwereld zegt en uiteindelijk dus bang om jezelf te zijn. Het is van alle tijden, ook vandaag de dag gaat het niet vanzelf. Teveel en te vaak worden mensen in een hokje geplaatst of weg gepest of wie ze zijn en dat werpt voor anderen dan weer een drempel op om eindelijk te stap te zetten. De regenboogvlag hing nog maar net te wapperen in Ede of er werd al een opmerking gemaakt “waarom die homovlag er hing”. En ja, er zijn gelukkig ook veel mooie verhalen te vertellen, maar we zijn er nog zeker niet. Daar waar de samenleving verhardt, ligt het uitsluiten van groepen van mensen altijd op de loer.

Het bestuur van het PvdA Roze Netwerk deelt daarom op deze dag hun verhalen. Het verhaal van Leon, Marianne, Jan, Antoine en Manon. Laat het inspiratie zijn om eens met z’n allen in de spiegel te kijken en ons nog meer in te zetten voor een samenleving waarin het niet uitmaakt wie je bent, maar waar we allemaal onszelf kunnen zijn.

Manon Fokke: “Ik was net een half jaar daarvoor vertrokken uit mijn Twentse geboortedorp (de uitlopers van de biblebelt) om in Maastricht rechten te gaan studeren.

Het is het aloude verhaal van “verliefd op de juf”. De juf bleek ook verliefd op mij. Het heeft me heel wat hardlooprondjes gekost. Wat moest ik doen? Hoe vertel ik mijn ouders dat ik op een vrouw val? Uiteindelijk besloot ik dat je maar een keer leeft en dat je dat op je eigen manier moet doen. Dat niemand kan beslissen hoe je moet leven, dat je dat zelf mag kiezen.
Mijn ouders stonden niet meteen te juichen, maar stapje voor stapje kwamen we dichter bij elkaar. Inmiddels zijn mijn huidige vrouw en ik ouders van 2 mooie zonen en kan ik me geen lievere opa & oma voorstellen dan mijn ouders. Ze zijn zelfs speciaal naar Maastricht verhuisd om dichter bij hun kleinkinderen te zijn.

Mijn verhaal over mijn coming out gaat dan ook vooral over trouw blijven aan jezelf hoe moeilijk dat misschien ook is.”

Antoine van Lune: “Het is mijn tweede jaar in Maastricht. Ik ben 20 jaar. Al voordat ik naar Maastricht verhuisde worstelde ik met mijn seksualiteit. Ik wist al vrij snel zeker dat ik op mannen viel, maar ik durfde het niemand te vertellen. Totdat ik Thomas leerde kennen. Hij was mijn collega bij Café Twee. Even oud als ik, maar volledig open over zijn homoseksualiteit.

Op een dag had ik het vertrouwen om het hem te vertellen. Hij wist het natuurlijk al. De gesprekken met hem leidden er al snel toe dat ik uit de kast kwam bij mijn moeder, mijn beste vriendin en mijn baas bij Café Twee. Het verlossende woord was er eindelijk uit en kreeg alleen maar positieve reacties. Ik wilde het van de daken schreeuwen en dat heeft iedereen gemerkt! Ik accepteerde eindelijk mijzelf. Mijn boodschap aan iedereen op Coming Out Dag: omarm wie je bent in alle aspecten. Je mag er zijn!”

Jan Beugelaar: “Zondagavond in het voorjaar van 1978. Ik lig snikkend op bed. Beneden hoor ik mijn moeder huilen. Mijn jongere stoere broer komt de kamer, die we samen delen, binnen. En vraagt wat er is gebeurd. “Ik heb ze verteld dat ik homo ben….”. Het is even stil. Dan zegt hij: “Nou en. Ga maar slapen. Welterusten”.

De volgende dag verlaat ik het huis om pas een half jaar later terug te komen. Achteraf begrijp ik dat het mijn onmacht was om met hun verdriet om te gaan, die er voor zorgde dat ik de banden verbrak. Toen dat besef kwam heb ik een bevriende dominee gevraagd om met mijn ouders te gaan praten. Op dat moment waren ze voorbij de angst en de schaamte voor de omgeving (het was 1978!) en was er verdriet over mijn toekomst. Het was toen aan mij om te bewijzen dat ik gelukkig was. Met mezelf en de situatie. De band werd hersteld. En werd beter dan ooit. Ik werd in al mijn beslissingen gesteund. Vriendjes kwamen langs en gingen weer. Tot dat John 30 jaar geleden in mijn en hun leven kwam. Mijn vader nam me apart. “Deze moet je houden. Hij is goed voor je”.En daar heb ik me dan maar aangehouden.

Een paar maanden geleden heb ik mijn coming out verhaal verteld aan een paar jonge meiden in het Pride Park in Vilnius. De avond voor de Baltic Pride. We moesten er allemaal een beetje om huilen. Niet vanwege het verdriet om de coming out, maar vanwege de hoop: It’s getting better.”

Marianne Troostwijk: “Ook vandaag hang ik weer met veel trots mijn regenboogvlag uit. Het is comingoutday…dus de vlag staal al klaar, het appje van mijn vriend met vergeet je niet de vlag uit te hangen vandaag geeft aan hoe zeer hij achter mij en ons staat. Dan gaat de bel en staat ouwetje 1 voor de deur, waarom hangt er een homo vlag aan mijn flat ❓ ze heeft haar vraag nog niet gesteld of een tweede komt er bij staan. Met dezelfde vraag.

Het schokt mij nog elke keer…zulke vragen…en vooral het gesprek wat we er over hadden. Het bevatte veel mag niet van God en in de bijbel staat dat het verboden is.

Mijn tegen antwoord is altijd dat God liefde is en dus van iedereen houdt. Helaas kom je geen stap verder maar t geeft wel weer voor mij dat helaas coming out dat nog nodig is.

Ik ben altijd heel open en dus ook tegen deze twee dames, ik heb gezoend met vrouwen en met mannen, en ik vind beiden fijn. En ik gun iedereen dat. Zoen met degene die jij wilt, waar jij je goed bij voelt, want dat is t belangrijkste, liefde is mooi en voor iedereen.”

Leon Hombergen: “Het was waarschijnlijk in 2009. ik was al uit de kast, maar in veel situaties nog altijd heel terughoudend om bijvoorbeeld op werk of vereniging te vertellen over mijn geaardheid.

Ik bezocht de Amsterdamse Canal Pride, en ik zag een verandering op de boten. Minister Plasterk voer mee, de burgemeester, en een paar grote bedrijven. En ook Waternet van Amsterdam had een eigen boot.

Zou mijn werk, Rijkswaterstaat, niet ook mee kunnen varen? Vanuit een project kende ik de DG van RWS, Bert Keijts, wat meer persoonlijk, en ik besloot na een paar weken hem dat zelf maar eens voor te leggen.  In een mail met als titel ‘ stoute schoenen mail’  vroeg ik het hem zelf.

Na een paar dagen kreeg ik antwoord. Op zich ok, maar wel als het ook echte meerwaarde had voor de organisatie.  Met wat rondvragen begreep ik dat dat bijvoorbeeld met een LHBT-netwerk kon. Ik besefte dat als ik door wilde zetten, dat ik dan echt heel openlijk gay zou zijn op het werk. En wilde ik dat nou wel echt?  Een beetje boegbeeld, etc… Na heel veel denken heb ik toch doorgezet. Ik had de lijntjes, en het idee.

In het begin gaf het weerstand, opgetrokken wenkbrauwen, stille tegenstand. Maar inmiddels is het iets geworden waar de organisatie trots op is, en goed gebruik van maakt. En inderdaad, je kunt nu overal heel gemakkelijk vinden dat ik gay ben. En het heeft mijn leven alleen maar gemakkelijker gemaakt, en out zijn op werk is nu heel normaal geworden.”